در دلی اما به قصد اشکم افسون می کنی

سر ز جیب صد هزار آیینه بیرون می کنی

جز تغافلهای نازت دستگاه ناله چیست

مصرع چندی که من دارم تو موزون می کنی

با حنا ربطی ندارد اشک استغنای ناز

می نهی پا بر دل پرخون و گلگون می کنی

خاک اگر صد رنگ گرداند همان خاک است و بس

یک زمانم کرد سرگردان که گردون می کنی

گر به این ساز است آهنگ تغافلهای ناز

جوهر آیینه را زنجیر مجنون می کنی

فطرت از تاب سر مویی محرف می خورد

در وفا گر یک قدم کج می روی خون می کنی

هر قد ر سعی زبانت پرفشان گفت وگوست

عافیت می روبی و از خانه بیرون می کنی

ماهی بحر حقیقت تشنهٔ قلاب نیست

هرزه بر زانو سرت را نقطهٔ نون می کنی

دعوی نازک خیالی ، چشم زخم فطرت ست

بیخبر خاموش موی چینی افزون می کنی

بیدل از فهم کلامت عالمی دیوانه شد

ای جنون انشا دگر فکر چه مضمون می کنی